Jeugdsentiment

"Q&Q uuhuuhuu uuhuuhuuhuu uu huu"

Weet u het nog? En weet u ook dat kinderen tegenwoordig naar series/clips kijken met moord en doodslag, met kinderen die "fuck you" zeggen tegen hun ouders en naar alles en iedereen met middelvingers zwaaien?

Wij hebben de jongens helemaal om. Het concept "vervolgserie" kennen ze niet. Dat je een week moet wachten op het vervolg. Dat je vervolgens, als DE dag weer was aangebroken je vol spanning voor de tv zat want aflevering 4 kwam. We hebben ze hele spannende verhalen vertelt over Q&Q. Dat niet iedereen uit de klas daar naar mocht kijken. Dat het berespannend was met een enge foto.

Dus heb ik de DVD van Q&Q besteld. En iedere keer dat ze hier zijn, kijken we ’s morgens in bed een  aflevering. Met koffie voor ons, melk voor hun en beschuiten en kruimels in bed voor ons allemaal. En echt: ondanks dat het zo gedateerd is als de pest ("kijk jongens, vroeger zag een telefoon er zo uit") vinden ze het rete-spannend. En hebben ze nog nooit een serie gezien met zulke nette kinderen haha.

En vervolgens worden wij stapelgek, omdat zij, net als wij in die tijd, het zeer irritante liedje NIET uit hun hoofd krijgen…

"Q&Q uuhuuhuu uuhuuhuuhuu uu huu"

Lezen!

Weer zo’n boek waarbij ik mezelf toesta om maximaal 1 (okee, twee dan)hoofdstukken per keer te lezen. Het zou zonde zijn als deze te snel uitis.

En een feest der herkenning. Tijdens mijn tapas-sangria-lang-weekend met Erwin twee jaar geleden hebben we door veel van de buurten en straatjes gelopen die in het boek voorkomen. Dat maakt het sfeertje nog even iets echter en het boek extra speciaal.

Komediant

Joep is vorige week op vakantie geweest naar een all-inclusive resort met buitenspeelplaats in Amsterdam Oost. En vandaagging ik hem ophalen. Ik verwachtte een blije uitgeruste kater,moegespeeld en lekker gebruind met een adresboek vol met e-mailadressen van nieuwe vrienden. Mooi niet. Meneer had de hele weekknorrig onder een doos gezeten. Meneer lustte opeens niet meer debrokjes die hij thuis altijd met smaak opeet. Meneer sloeg zelfs hetmeisje dat hem altijd verzorgde omdat ze hem aan mij wilde geven.

Op de terugweg in de auto alleen maar schreeuwen en heel hard aan hetdeurtje van zijn draagbox plukken. Poeh, ik was blij dat ik thuis was.En hij ook! Meteen zo overdreven blij de kamer in rennen en hopla, debrokjes die hij daar ECHT NIET wegkreeg waren in een oogwenkverslonden.
Komediant…

(Maar hij weet nog niet dat hij in juni weer het bokje is haha!)

Sorry, we waren even weg…

Hoe heb ik het kunnen doen… Zomaar een week weg gaan zonder een radiostilte aan te kondigen. Mea culpa, mea maxima culpa, echt waar.

Dus (vervolgde zij, alsof er niets gebeurt was), vrijdag 16 februari vertrokken wij naar O. om de jongens op te halen. Die moesten eerst nog even mee doen in de carnavalsoptocht van school (yep, ’t zijn echte Brabo´s geworden). Levi hoorde bij een groepje Oude Mannen en Quinten (om zeer onduidelijke redenen geschminckt als een vampier met bloedtranen) sprong uit een taart.

Rond drie uur vertrokken we richting Durbuy. Zoals gebruikelijk zónder de mannen te vertellen waar we heen gingen. Helemaal verdiept in hun psp´s waren ze dan ook bijzonder verrast dat we in het zelfde huisje als vorig jaar logeerden. Jawel, dat vervelende huisje, gelegen op een eigen bergtopje, met open haard en sauna. Zelfs voordat de bagage ook maar naar bovengebracht was stond de sauna al op tien! En de rest van de week verliep uiterst aangenaam. Erwin´s ouders kwamen van vrijdag tot zondag logeren, we hebben vetbollen in de boom gehangen waardoor er een waar legioen aan vogels naar onze veranda kwam (kool-, pimpel- en staartmezen, boomklevers, diverse soorten vinken en zelfs een specht), het kasteel van Godfried van Bouillon bezocht, vuursalamanders gevonden in een waterput, katapulten gebouwd, de Zevensprong (weet u nog?) gekeken, vuurtjes gestookt met opa en boeken gelezen (nou ja, ik dan). Let hieronder vooral even op ons vernuft toen we een kipje wilden grillen maar de grill niet helemaal compleet bleek…

Natuurlijk nog even een fijne schaduwfoto gemaakt en vrijdag onverwacht via Luxemburg naar huis gereden. Even langs Derek en Annemarie. Bovendien zou Erwin de volgende dag jarig zijn dus om 12 uur plopten de kurken maar weer eens.

Het was weer een mooi feest!

On the move

Vorige week maandag liepen er op het werk opeens allemaal vreemde mensen onze kamer in. Tekeningen in de hand en potlood achter het oor, een nadenkende frons op het voorhoofd en nadenkend "Aha" en "Hm" mompelend. Dat was vreemd. Een dag later kwamen er nieuwsgierige mannen in pak en meisjes in secretaresse-outfit ongevraagd onze kamer binnenlopen, al zeggend: "Maar moet ik dan daar zitten?" en vervolgens angstig richting de dealingroomvloer kijkend waar toch wel HEEL VEEL herrie vandaan kwam en hard roepende mannen waren die op hun buurt al dat nieuwe vlees nieuwsgierig en onbescheiden checkten.

Het werd ons langzaam duidelijk. We gingen verhuizen. Baas G. had de plannen nog lang niet goedgekeurd maar blijkbaar werd er nogal vaart achter gezet. We zouden verhuizen naar de andere kant van de dealingroom. No worries, nieuwe desken zijn altijd prettig en onze oude ruimte, waar we al sinds de opening van het gebouw, 8 jaar geleden, huisten was al aardig uitgewoond. Sales en Trading vonden het geen probleem, baas G. en baas T. kregen mooie nieuwe ruime kamers. En toen kwam het…

In de dealingroom zijn alle secretaresses op één plek verzameld in een fijne rij van cubicles, in gewoon Nederlands heel oneerbiedig "kratten" genoemd. De cubicles liggen aan de wandelweg van het rookhok en de toiletten naar de espressobar, dus redelijk druk. Ik heb daar nooit willen zitten. Te druk, te veel vreemd volk langs je desk wat zeer storend werkt en bovendien ben je een soort VVV kantoor voor mensen die niet weten waar ze moeten zijn. Bovendien ben ik geen secretaresse maar hoofd van een roadshow desk (sprak zij arrogant, maar wel waar) die het heel druk heeft.

U raadt het al. De roadshow desk zou ook in cubicles komen, vóór de analistenkamer. Tevens bleek de kamer van de analisten ongeveer de grootte van een schoenendoos te hebben en om daar nu 10 mannen in op te bergen die veel moeten bellen en lange dagen maken…

Uiteindelijk gaat het goed komen. De analistenkamer wordt uitgebreid met een soort serre waardoor de kamer ongeveer 3 meter langer wordt en een stuk breder. En het mooiste van alles is dat wij fijn in hun kamer mogen zitten dan. Precies waar we horen.

Ondertussen worden wij weggekeken door de mensen die nu om ons heen zitten (en die binnenkort gaan verhuizen naar een stil en donker hoekje). U moet weten, aandelenvolk is plat volk. Veel schreeuwen, kabaal maken, mannen met harde stemmen die veel grappen maken en zich graag willen laten gelden. En al twee dagen om half vijf champagne drinken vanwege twee goede deals. Top dus. Alleen obligatie mensen schijnen dat toch niet helemaal te begrijpen…

Wet cat is not amused…

… en nog meer van dit op
ICANHASCHEEZBURGER.COM

A normal Saturday evening…

Gewoon een normale zaterdagavond met de jongens: Levi koken met Erwin en Quinten snel nog even X-boxen:

Dan komt Quinten er ook bij, de kookgeluiden uit de keuken en de muziek van De Dijk uit de I-pod zijn ook wel heel verleidelijk. Dus staan we met zijn allen in de keuken,

Quinten maakt de borden op, Levi legt de laatste hand aan de pasta.
E E T  S M A K E L I J K !