Loser

Het was een beetje apart stel, de jongen en het meisje aan het tafeltje naast ons. Beetje alternatief, studentikoos. Ik had het vermoeden dat ze elkaar al een tijdje kenden en de vonk een beetje verdwenen was. De jongen deed een beetje interessant met zijn iPhone en meldde het meisje iets over het verband tussen CO2 en mijnbouw. Het meisje las met interesse de menukaart en bedacht dat ze kruidenthee wilde. Wij sloegen hen gade en lachten een beetje.

Een van de koks kwam binnen met een blik olijfolie. De jongen keek interessant en begon over olijfolie. Hij vertelde de kok dat hij thuis wat blikken "direct van de pers" had en vroeg waar hij zijn olijfolie vandaan kwam. "Bij de Hanos", zei de kok en liep de keuken in.

Toen ze klaar waren met eten vroeg de jongen met dezelfde interessante blik in zijn ogen aan de kok wat voor grappa hij in zijn limoncello deed. De kok keek de jongen met een vermoeide blik aan en zei dat dat gewoon met alcohol ging en citroenen en suiker. De kok keek even onze kant op en grinnikte. "Oh", zei de jongen tegen het meisje. "Je moet alcohol hebben." Het meisje luisterde niet.

Toen ze de zaak uitliepen keek Q mij even aan. Hij kon haast zijn lachen niet inhouden. "Loser", zei hij zachtjes.

Nick en Simon kunnen het best wel

Ze zijn dus blijkbaar niet alleen van de holadiee-holadioo en het feest kan beginnen. Maar helaas, zulke goede liedjesschrijvers zijn er gewoon niet meer. Wat zou Nederland rijk zijn…

Bruisen en borrelen

Wel een beetje een raar verhaal maar ja, u weet dat het leven niet altijd uit tralala-momenten bestaat. Afgelopen weekend begon het. Een zwaar gevoel in mijn buik en nogal wiebelig. Zondag ben ik mijn bed niet eens uitgekomen. Een paar stappen in verticale houding deden me zo onplezierig aan dat ik omkeerde en linea recta weer mijn bedje inschuifelde. Maandagochtend dacht ik dat het wel ging. Vier uur later was ik daar wat minder van overtuigd, maar alla, ik was al op het werk he en dan is naar huis gaan ook weer zo’n ding. Dinsdag belde Erwin me op:"Ik ga naar huis. Buik overstuur, wiebelig, koortsig". En die heb ik nog nooit ziek meegemaakt. Nu zijn we allebei wel koortsvrij maar qua eten zijn we nog niet helemaal gelukkig. Het bruist en borrelt in de buik en da’s niet prettig. We dineren met beschuit. Gisteren probeerden we een gestoomd visje maar dat was iets te enthousiast gedacht.

All in all duurt het nu al een klein weekje, ik mag toch hopen dat het nu wel een beetje aan het overgaan is. Heeft iemand enig idee wat de houdbaarheid van een buikvirusje is? Bovendien MOET het nu wel ophouden. Door het virus heb ik het ’s nachts steenkoud en heb ik het dekbed van Q ingepikt. En ik kan het toch niet maken dat de jongens samen onder één dekentje moeten omdat ik het zo koud heb…

Verwend met vorstverlet

Erwin heeft vorstverlet. Da’s lastig, want dan komt er geen geld in het laatje en hij heeft toch een dure vriendin die mee uit eten wil worden genomen en graag nieuwe jurkjes krijgt. Maar ik vind het stiekem wel prettig want de glazen deuren van de douche zijn nu weer mooi afgehangen en het metalen balkje tussen de douche en de rest van de badkamer is weer mooi schoon en netjes vastgekit. Bovendien is hij druk bezig met een flash voor mijn blog te maken en is de afvoer van de wasmachine nu eindelijk zoals het hoort.

Bovendien, en da’s nog wel het fijnst van alles, krijg ik iedere morgen voor ik, arme loonslaaf, naar mijn werk vertrek, een heerlijke cappuccino en is mijn brood gesmeerd. Met allerlei verrassingen. Want ik vind opeens een zakje met mosterd in mijn tas voor bij mijn boterhammen met kaas, of in plakjes gesneden augurk. En gisteren vond ik een bakje met in plakjes gesneden tomaat èn een klein vorkje om deze mee op mijn broodje te doen.

Ik raak dus een klein beetje verwend. Begrijpt u? Het is maar goed dat het gaat dooien.

Avontuur in de sneeuw

Okee, het was misschien niet een heel verstandige actie, maar hee, ik wilde foto’s maken van de sneeuw en stelde voor om zaterdag naar het IJsselmeer te rijden. Beetje kijken in Monnickendam enzo, pittoreske plaatjes schieten en dan weer naar huis. Nou, zei Erwin, als we nou es naar Friesland rijden en dan door naar Groningen. Schone onderbroeken en tandenborstel mee en dan zien we wel wat er gebeurt.

Ik vond het een mooi plan. En och ja, het zou eventueel wat gaansneeuwen maar da’s voor kniesoren. Via de Afsluitdijk, Sneek,Groningen, Slochteren, Vlagtwedde (ja, nu raakt u me kwijt, hè) redenwe naar Bourtange. Zie ook het fijne kaartje hiernaast. Ik had op Google gelezen dat daar een leuk hotel wasen een fijn restaurant. In het donker en in een fikse sneeuwbui redenwe Bourtange binnen. Geen idee wat we daar zouden aantreffen maar er moest toch gegeten en geslapen worden. Ik hoopte alleen maar dat hethotel open was. Anders hadden we naar huis gemoeten. Na hevigkloppen werd er open gegaan. Tuurlijk had ze kamers vrij; we warenzelfs de enige gast. Zo ook in het restaurant. We joegen de kok weg vanzijn krant de keuken in, dronken wat wijn, aten een hapje en eindigdenmet een fijn biertje na met de barman.

En vanmorgen bleek dat het èn heel hard had gesneeuwd èn dat er een weeralarm was afgegeven voor Groningen en Friesland èn dat we in een prachtig oud vestingstadje hadden geslapen. En, okee, het was misschien geen verstandige actie, maar hee, ik wilde nog wat foto’s maken. Dus we besloten om via Duitsland naar Nieuwe Statenzijl te rijden, zowat het meest oostelijke puntje van Nederland. Daar waar de wegen nog smal zijn en waar zeker niet gestrooid wordt. En mijn oog viel op het plaatsje Hongerige Wolf. Toch iets waar je eens in je leven geweest moet zijn. Dus glibberden wij door noordoost Groningen, sneeuwschuivers ontwijkend en dolblij met onze betrouwbare Volvo. Na een actie met een sneeuwduin (vooral veel gas geven) en een tocht door een wereld waar alleen maar wit was besloten we naar huis te rijden. Het was een mooi avontuur geweest.

Bévue = blunder in het Frans

Hotter dan hot zijn ze. Ze staan in elk zich respecterend culinair magazine. Macarons. I had ze nog nooit gegeten. Vorige week bij "ons" Franse bakkertje in Baix, zag ik ze liggen. In chocolade, pistache, mokka en frambozensmaak. En ze kostten 2 euro 10, volgens het prijskaartje. Ik, goedgelovige die denkt dat koekjes altijd per 100 gram gaan, bestelde 20 macarons. "Twintig?" vroeg het meisje nog, een beetje ongelovig. "Ja zeker", zei ik vastberaden. En stond vervolgens perplex dat ik, tesamen met drie stokbroden, ruim twintig euro moest afrekenen. Toink, 2 euro 10 per stuk!

Godzijdank waren ze lekker.

24-6

Net de  laatste drie afleveringen gezien van 24. Seizoen 6. Tranen in mijn ogen. Jack is mijn held.
(en op mijn lijstje. Samen met George, Brad, Johnny en Erwin)