Iets anders dan een tranentrekkend blogje

U wist het misschien nog niet, maar stiekum ben ik een beetje een trendsetter. Bijvoorbeeld, ik had, een jaar voordat de VT-Wonens van deze wereld er u plat mee bombardeerden, al streepjes in mijn interieur. En ver voordat u ook maar het idee had dat lindegroen dé nieuwe kleur was, had ik al een bank en loveseat in deze kleur.Ik bedoel maar.

Ik wilde even melding maken van de nieuwe trned die eraan zit te komen. Vintage mobieltjes, jawel, u hoort het goed. Ik ben gewoon weer terug naar Nokia 6301i. Niets geen touch screens meer waarbij je, als je hard moet lachen, onbewust allerlei toetsen activeert zodat je, tijdens een hilarisch gesprek opeens de dokter aan de lijn hebt, of een YouTube filmpje activeert. Geen snel teruglopende batterijen meer, geen gedoe meer met sms'en omdat je wat slordig te toetsen aanraakt. Het nieuwe bellen komt eraan!

Het is nog lang niet over

Wanneer ga ik nou toch eindelijk eens beseffen dat een rouwproces langer duurt dan twee, drie maandjes? Dat de scherpe kantjes er misschien wel een beetje af zijn maar dat het verdriet eigenlijk nooit echt overgaat? Met andere woorden, wanneer ga ik nu eens naar Erwin luisteren, toch een expert op dit gebied?

Gisteren gingen we afscheid nemen van Yvonne, een nichtje van Erwin. Ze is 42 geworden, ze wachtte op een nieuw hart maar dat kwam helaas te laat. Moeder van drie meisjes, varierend van acht tot twaalf jaar. Vol goede moed ging ik mee, als steun voor hem. Hee, ik kende haar niet eens.

Buiten de kerk stond een enorme rij mensen, we sloten aan bij de ouders van Erwin en liepen naar binnen, niets aan de hand. De eerste in de condoleance rij was Kees, de man van Yvonne. Om hem heen stonden hun drie dochters. Daarna zussen, broers, ouders, schoonouders. De meisjes hadden prints van hun handen op de kist gezet. En toen ging het mis, eerst een beetje opkomende tranen en toen een gevoel van hyperventilatie." Ik trek het niet", zei ik zachtjes tegen Erwin en hij nam me mee naar buiten.

Nee, over is het nog lang niet.

De vakantiebibliotheek

"Hoeveel boeken neem je dit jaar mee" vroeg hij. "Mwah, ik denk een stuk of eenentwintig, denk ik". "Cool", was het antwoord, "Als je ze zelf maar draagt", zei hij, altijd even galant. "Geen probleem, schatje", zei ik terwijl ik naar de stapel boeken keek, veilig opgeborgen in mijn e-reader.

Dikke ogen

En net als je denkt dat het wel gaat kijk je die ene film waardoor de waterval weer getriggert wordt. Bellla Martha, later verfilmd als No Reservations. Ik ga het verhaal hier niet vertellen want heus, ga deze films vooral zelf kijken en laat u niet afschrikken dat Bella Martha een Duitse film is, maar op een gegeven meoment zegt het nichtje dat ze bang is dat ze haar moeder, die overleden is, gaat vergeten. Hopla. Daar ging ik. Wanr je denkt niet iedere minuut aan je overleden ouders. En soms, als ik druk bezig ben, moet ik moeite doen om het gezicht van mijn vader naar voren te halen. Dat is een kort moment, nog geen halve seconde, maar toch. Ik weet heel goed, het gaat niet om het plaatje, maar toch. Dat ene moment doet zo vreselijk veel pijn.

Dus excusez-moi als ik morgen dikke ogen heb. Dan weet u waar het van komt.

Racefant

Misschien heeft u ze ook wel gezien, afgelopen oktober en november in Amsterdam. Her en der in de binnenstad kwam je ze tegen. Olifanten, klein, groter en levensgroot. De olifanten van de Elephant Parade.

Toevallig doet Erwin deze week een klusje bij een van de sponsors in Antwerpen en hoei, wat brengt hij voor mij mee? Een racefant. Gelimiteerd en genummerd. Hij staat bovemnop de boekenplank. Hoe blij kan je mij maken?

Het WK volgens Hélène: Paul

En voor u mij begint uit te lachen om mijn 3-1 voorspelling… Als Robben inderdaad had gescoord was het gewoon 3-1 geworden. Dus.

Maar, is het niet amazing, dat hele gedoe met die octopus? Gewoon alles even goed voorspellen. Dat kan geen toeval meer zijn. En nou had ik een ideetje, kunnen we Paul niet voor wat meer klusjes gebruiken? De kabinetsformatie, wanneer zijn we klaar met de crisis, komt het weer goed met Griekenland, waar zit Osama nou eigenlijk?

Ik voorzie een mooie toekomst voor die intkvis.

Het WK volgens Hélène: De laatste uurtjes

De laatste uren van het WK 2010 tikken weg. En omdat ik heb gemerkt dat op warme dagen niemand mijn blog lees, durf ik het lot wel te tarten en een voorspellinkje weg te geven. 3-1. There, I said it.

Van Marwijk gaat zijn hele peleton aan spitsen in de wedstrijd gooien. Geen 3-4-4 maar 5-3-2 lijkt mij het beste speelsysteem voor vandaag. Want, we hebben niets te verliezen en rossen gewoon over die Spanjaarden heen. We worden eerste of tweede en dat is het. Worden we tweede dan is het jammer maar we zijn wel trots; we hebben immers de finale van het EK gehaald. Worden we eerste dan breekt een oranje orkaan los.

En om meteen maar even terug te kijken:
* de Gogo's van C1000 waren leuker dan de Beesies van AH. Marketing-technisch deed AH, zoals altijd, het veel en veel beter.
* Wesley is leuk, maar hij moet wel zijn mond houden
* Forlan is nog net iets leuker
* ondanks de jurkjes heb ik geen Bavaria gedronken
* ik heb nog nooit zoveel wedstrijden van een WK gezien
* dit was de eerste keer dat ik een voetbal pooltje gewonnen heb
* ik begrijp dat de Spanjaarden octopus Paul willen hebben
* en dat is mooi, want ik ben van plan een hoop inktvis te eten op vakantie