Zondag. Het druilde een beetje buiten en niets is dan zo aantrekkelijk om in bed beschuitjes te eten en voor de vierde keer The Devil Wears Prada kijken. Maar, ik vond het tijd voor een uitstapje. Sinds Erwin nog maar één dag in de week weekend heeft zijn de uitstapjes wat naar de achtergrond verschoven maar vandaag, ja vandaag moest het gebeuren.
Na een heerlijk ontbijtje met gepocheerde eieren, mijn lievelings sinds New York, sprongen we in de jassen en liepen, gewapend met camera en OV chipkaart naar buiten. Want hee, we gingen ook nog eens met de tram. Om de hoek kwamen we de buurman tegen. "Stelletje toeristen", schold hij vriendelijk, toen hij de camera in het oog kreeg.
Een tram met overstapje verder stapen we vlak bij Artis uit. Het was beredruk en gewapend met onze jaarkaarten wrongen we ons door het hek. Ik hartje Artis maar ik erger me altijd dood aan het publiek. Zo'n kunstzinnig Oud West/IJburg volkje met grote stappers, Max Havelaar kleding en warrig haar. Met mensen die tegen hun kroost (met dubbele voornaam, op loopfietsjes gemaakt van ecologisch verantwoord hout) roepen dat ze "nog even langs de kleine panda willen lopen voor we naar huis gaan, hoor!".
In plaats van ons te vergapen aan de capriolen op de apenrots sloegen we linksaf richting de restauratie verbouwingen van het vogelverblijf, keken naar de loslopende lemuren en waren jaloers op het kleine meisje in de vlindertuin die de kweekhal in mocht om dode vlinders te rapen voor haar spreekbeurt. Ik wenste dat ìk een spreekbeurt over vlinders moest houden. De leukste ruimtes in Artis zijn tenslotte de ruimtes waar je niet in mag. We liepen het nieuwe stukje langs de Twee Cheetah's, het afzichtelijk horeca gebouw wat nu ook verbouwd wordt, en leverden flink commentaar hoe wij het zouden aanpakken. De beste stuurlui…, enfin.
Het was lente in Artis en dat was niet alleen te merken aan de overal oppiepende sneeuwklokjes. De pauw schudde eens flink met zijn staart en dat was toch wel de meest decente van het stel. Overal werdt flink voor nageslacht gezorgd of vierden ze alvast Valentijn?
Na Artis vervolgden we onze weg naar de Hortus Botanicus, wat ontzettend saai klinkt en dat ook leek. Verkijk u echter niet op de eerste kassen maar wandel door de tuin naar de kleine kassen verderop. Daar waar uw gehele kast met kruidenpotjes real life aanwezig is. Het "Hee! Citroengras en dit is kurkuma en thee en rijst en koffie" was niet van de lucht. Ergens achterin de tuin vonden we een licht armzalige spar met een groot hek erom. Hij leek ons niet bijzonder gevaarlijk dus we besloten wat dichterbij te gaan kijken. Het was een eenzame boom waarvan er nog maar enkele op de wereld waren (logisch ook, als je ze achter slot en grendel houdt). Maar de goden zij dank was er een werkgroep opgericht om de soort weer uit het slop te helpen. Pfew, een pak van mijn hart.
Oh, en heeft u wel eens geprobeerd om scherp te stellen op een glasvleugelvlinder? Daar zit met recht te veel glas en te weinig insect aan, maar, met een van mijn fotografentrucs is het gelukt. Kijkt u maar.
