Vamos a Lisboa oh-ohohohoh!

Nou ja en dan in het Portugees natuurlijk. Maar dat reikt niet verder dan Obrigado en Bom dia.

Morgenochtend, op het godsgeklaagde uur van half zeven (TOINK! bent U dan al wakker?), vliegen we naar Lissabon. Met de TAP, dus de vakantie begint al zodra we het vliegtuig instappen. Vier dagen van ongebreidelde sex, drugs en rock ’n roll lekker eten, leuke terassen, wijntjes en heel veel foto’s maken. Het sterft er van de obscure barretjes, waslijnen, uitzichten, muurschilderingen en het eten is compleet anders dan bijvoorbeeld in Spanje.

Kortom ik kan niet wachten.
En ik weet dat u niet kunt wachten tot ik weer terug ben.

Huh?

 

Soulmate

Ieder meisje maakt het minstens één keer in haar leven mee: je word uitgenodigd voor een tuinfeest. Dresscode: elegant, dus helaas, cowboylaarzen en sneakers kunnen niet.

Elegant wandel je het grasveld op om de gastheer en gastvrouw te begroeten. En zak je tot aan je hielen weg in het gras. Damn die naaldhakken.

Solemates: a girls’ best friend!

Blije biefstuk op je bord

Masages, klassieke muziek en veel bier. Menig man wordt daar supergelukkig van en zo ook Wagyu-runderen. De crème de la crème van het rundvlees, een kilo kost zo rond de 1.000 euro. Het schijnt dat het vlees je cholesterol gehalte verlaagt, voorkomt dat je aderen dichtslibben en men zegt dat het zelfs de kans op kanker verlaagt. Wagyu for president! Volledig stressvrij leven de koeien als God in Frankrijk tot de man van de slachterij langskomt natuurlijk.

Erwin had gisteren een stukje van (verslik je niet!) 70 gram op zijn bord. Bij een normale biefstuk zijn dat voor hem twee happen. Deze niet: kleine hapjes, lekkere saus erbij van eendelever (jaja, niet verantwoord, ik weet het) en slagroom. Wat Chinese groenten en en beetje mie. Smullen.

Voor de rest kregen we tartaar van zeebaars met een sorbet vantomaat, basilicum en rode peper, coquilles, vispotje met thiase groenecurry, sashimi. Allemaal heerlijk. Wel ‘ns witte chocolade mousse met kerriesausgegeten?

Ik raad u allen aan eens bij Chang-I te eten!

Wat is nog erger dan een B-film? Een EO B-film!

Twee hotshot bergbeklimmers redden een andere bergbeklimmer. Deze blijkt de zoon van een rijke winkelketen eigenaar te zijn en deze biedt, uit dank, de klimmers de kans om hun droom waar te maken.

De ene klimmer is een donkere jongen, houdt van rap muziek,live life to the max, die zijn (christelijke) vriendinnetje bezwangert en niet over zijn verantwoordelijkheden nadenkt. De andere jongen is een blanke jongen, kerkgaand, leest boeken van de evangelist Billy Graham, heeft twee jaar geleden zijn vrouw verloren en vindt troost in het geloof. Twee tegenpolen met één doel: het beklimmen van een berg in de Andes.

De film vorderde en het bleef redelijk interessant alhoewel de christelijke ondertoon steeds meer de boventoon kreeg.

Op ongeveer een kwart van de film wist ik hoe het zou aflopen: de zwarte jongen, die zijn zwangere vriendinnetje minder belangrijk vindt dan zijn droom, zou zich bekeren tot een godsdienstige huisvader. En bingo!

Ik zocht de film net even op op internet en de site schakelt meteen door naar de site van Billy Graham. Oeh, hoe fout is dat!

Mooie dag

Mijn schoonvader is weer thuis
Z’n ex-nier doet het prima in zijn nieuwe lijf
Mijn schoonouders zijn vandaag 44 jaar getrouwd

Ik zeg: da’s goed nieuws allemaal!

Even luchten

Jaap, Erwin’s vader, ligt sinds vorige week in het Erasmus MC in Rotterdam omdat hij een nier heeft afgestaan. Nel, mijn schoonmoeder, slaapt ook in het ziekenhuis en laat hem geen seconde alleen, maar af en toe moet ze er ook even uit. Zaterdag waren we weer langs en ontvoerden we Nel uit het ziekenhuis, een beetje lucht geven, zeg maar.

Een borrel bij Hotel New York en dan ergens eten. Vorige keer waren we met haar naar La Pizza geweest en nu wilden we naar Zinc. Nog steeds in de veronderstelling dat Rotterdam een provinciale stad is en "er nog wel plek zou zijn voor ons" klopten we bij verschillende restaurants aan. Alle hippe restaurantjes zaten nokkie vol, Rotterdam is booming.

Dus eindigden we in het meest vreselijke Chinese restaurant ter wereld.
Een zaal met wel honderd tafeltjes en maar vijf gasten.
Waar Erwin een tarbotom het leven liet brengen.
Waar de tafeltjes werden afgeruimd door een oberette met gele huishoudhandschoenen aan.
Waar de bediening even vreselijk was als het eten.

Anyway, we hebben vreselijk gelachen enhopelijk Nel even van haar zorgen verlost.

Yfke Sturm is zóóó 2007…

Mijn ex-nichtje (maar het voelt nog steeds wel echt hoor) loopt af en toe modeshows voor Jules Royalty. Gisteren moest ze in Holland Casino in Amsterdam lopen, dus dat was een uitgelezen kans om even te gaan kijken.

De stijl was niet echt mijn ding maar wow, wat liep ze modellerig zeg. Heupen naar voren en chagrijnig serieus kijken. Want dat moest. En dat deed ze goed. Maar eigenlijk vind ik haar hiernaast een stuk leuker. Een beetje stom scheel kijken voor de foto. Wat heb ik toch een cool nichtje!

Jas

Afgelopen Koninginnedag waren we bij Ewald&Hanke in Frankrijk. Het was wat fris, dus ik had m’n jas bij me. Teruggekomen merkte ik dat ik mijn jas vergeten was. Omdat ik natuurlijk zeker weet dat ik NOOIT wat vergeet kreeg Erwin’s broer de volle laag. Want we hadden zijn auto geleend (Kijk dan toch in je auto/Hij moet daar gewoon liggen/Hangt-ie niet aan je kapstok?).

Tot ik een maand later een mailtje uit Frankrijk kreeg. Of ik misschien een overhemd van Levi miste, een boek, mijn fototas en wellicht een jas? Shit.

Van de zomer gingen we weer die kant op. En bijna alles ging mee terug. Behalve… inderdaad, mijn jas. Zucht. Ik begrijp het wel, het is tenslotte een zomerjas en hier is het al wat kouder aan het worden.

Tot mijn grote plezier kreeg ik gisteren een spannende envelop met de post. Met mijn jas erin. Net besloten we om Oud&Nieuw bij E&H in Frankrijk te gaan vieren. Wat zal ik nu weer es gaan vergeten?

11092001

Weet u het nog? Weet u nog waar u was? Zeven jaar geleden? Toen het even leek alsof niets ooit meer hetzelfde zou zijn?