Een klein beetje jaloers

Erwin vertelde me dat hij gebeld was door zijn  goede vriend D.H. te S. die meldde dat hij twee kaarten had voor een bezichtiging van de Noord Zuid lijn. “Waaaaah, gaaf”, riep ik lollig, “gaat hij niet mee dan?” Ik wist natuurlijk wel beter, ik mocht deze keer niet van de partij zijn.

Ik vroeg me nog af wie dan de foto’s moest maken maar zoals u ziet is Erwin daar uitstekend in geslaagd. En wat geweldig, zo een beetje in de krochten van Amsterdam, 26 meter onder grond, rondkijken in en naar dat enorme project!

  

En voor meer: Klik hier!

Goed nieuws!

Vandaag was het dan toch eindelijk woensdag 13 februari.

 Ik had de afgelopen nachten op zich prima geslapen, behalve dan de standaard wake up call rond een uur of half vijf omdat een bepaald iemand (en ik zal geen namen noemen) dan opeens bedenkt dat het echt heel leuk is om een wasbol (ik ben van de goedkope kattenspeeltjes) de kamer rond te meppen.

 Dr Brody was van een welverdiende vakantie in Costa Rica aan het genieten en ik mocht voor the-much-dreaded-visit bij zijn collega terecht. En die had GOED NIEUWS: uit de biopt was niets raars tevoorschijn gekomen. Het weefsel was rustig en vertoonde geen enkele vorm van dysplasie, wat betekent dat de cellen niet aan het veranderen waren. Er werd gedacht aan mechanische beschadiging, oftewel ik drink te hete vloeistoffen, beschadiging door scherpe tanden of te hard poetsen. De vervanger raadde mij aan eens twee weken met een zachte borstel te poetsen en dan nog eens terug te komen. Ik meldde dat “de plek” op een plek zit waar ik niet met poetsen kom, maar hee, ik ben de vervelendste niet dus ik beloofde een zachte borstel bij de Etos te scoren en maakte een nieuwe afspraak.

 Het is  overigens wel iets dat onder controle moet blijven maar met een halfjaarlijks bezoek aan de tandarts is dat prima geregeld. Ik ben blij maar toch ook weer niet. De plek is OK, er zit geen enge ziekte, maar wat is het dan wel? Voorlopig trek ik er maar een flesje op open vanavond!

Fingers crossed

Ik had een rare witte plek in mijn mond, zei de tandarts bij de vorige controle. Haar advies was om het even in de gaten te houden. Bij de laatste controle was de plek er nog steeds, in dezelfde vorm, niet groter geworden. Het deed geen pijn, het was er gewoon <<lurking in the dark whoehahaha…>>

Een check door een specialist leek mij niet onverstandig dus ik vroeg om een verwijskaart voor de kaakchirurg. En stom stom stom, ’s avonds google’de ik toch maar even voor de zekerheid en daar vond ik informatie over leukoplakie. In 80 procent van de gevallen is het redelijk onschuldig, maar de kans bestaat dat het zich ontwikkeld tot iets akeligs. 

De afspraak bij de kaakchirurg verliep voorspoedig. Eerst een röntgenfoto in een futuristisch apparaat en toen nog even een consult. De arts, een aardige vent van het Adrian Brody type, bevestigde een soort van verhoorning van het tandvlees. Op zich niets mis mee, zei hij. In 80% van de gevallen (daar had je die felbegeerde 80%!) was er niets aan de hand maar (en  daar had je de maar die ik vreesde) soms ontwikkelt zich dit tot een vorm van kanker. Zo fijn als Google gelijk heeft. Dr Brody verwees naar de buren (Het Antonie van Leeuwenhoek ziekenhuis) en zei dat zij het dan wel konden weglaseren, wat mij prettig in de oren klonk. “Maar”, zei hij ook, “daar zijn we nog lang niet. Maak een afspraak voor een bioptie en dan heb je met een week de uitslag.” 

In de toeloop naar de bioptie (of biopsie, er is wat verwarring over de spelling, blijkt) had ik mij niet super zenuwachtig gemaakt. Immers, als het er zit, dan zit het er en kan ik er weinig aan veranderen. Maar zo dichterbij de datum maakte ik mij toch wel druk. Ik ben een aansteller bij de tandarts, ik moet altijd kokhalzen. En nu moest er ook nog een verdoving in. Dr Brody stelde me gerust, het zou hoogstens “licht vervelend” zijn.  Na de verbazend pijnloze toediening van de verdoving mocht ik 20 minuten wachten tot het zaakje daadwerkelijk verdoofd was. Met zweterige handen zat ik in mijn stoel. Erwin whatsappte hoe het ging, ik antwoordde dat ik net mijn verdoving gehad had en maakte me druk. Hoe onnodig dat was bleek later. Ik voelde helemaal niets van de bioptie en de hechting daarna.  Ja, wat gewrik aan mijn hoofd en mijn lip zal klem (oh die volle Angelina lippen van mij toch…).

En nu is het wachten op 13 februari. Voor DE uitslag. En ik maak me weer druk. De ene keer wat meer dan de andere keer.  Er sluipen nare “wat als…” gedachten mijn hoofd in en dat haat ik, geboren optimist als ik ben. Maar het is deze keer moeilijk om me voor te houden dat mijn glas inderdaad half vol is. Fingers crossed.