Een geluid alsof iemand geen geluid wil maken

"Hoor je dat", zei ik zondagochtend tegen Erwin toen ik wakker werd. "Ik hoor helemaal niets", zei hij slaperig. "Dat is het juist. Maar het klinkt heel anders als niets dan gewoon. Het heeft gesneeuwd!" Ik stapte uit bed en gluurde door de luiken naar buiten. Ik had gelijk. Ik sprong weer in bed want de vloer was ijzig koud. Bovendien was het nog geen tijd om op te staan. Ik herinnerde mij de titel van een geweldig kinderboek van mijn lievelings schrijver John Irving. "Het is een geluid alsof iemand geen geluid wil maken maar dan met sneeuw." Erwin draaide met zijn ogen en zakte weg in zijn kussen. "Ja, dat is het", dacht ik tevreden en rolde me weer in mijn deken.

Nooit meer. Echt.

"Ik ben al begonnen met koken hoor, riep ik gisteren enthousiast toen Erwin thuiskwam. Bedenkelijk kijkend kwam hij de keuken in. "Ik heb de bouillon alvast gemaakt", zei ik. Hij zuchtte opgelucht. Niemand kan een bouillonblokje in water oplossen laten mislukken.

 

Een week of wat geleden had ik namelijk verkondigd, dramatisch en met veel italiaans-heftige armgebaren dat ik NOOIT meer zou koken. Nooit meer. Hoe dat zo kwam? Ik had laatst, volgens een recept van Jamie Oliver, een heerlijke soep bereid. Echt, hij was heerlijk. Hij zag er alleen een beetje onsmakelijk uit. Donkergroen, terwijl hij er op het plaatje zonnig geel uitzag. Maar dat kwam door de spinazie. Die had ik er voor het staafmixeren in gedaan en dat moest erna. Maar dat deed niets af aan de smaak. Je moest hem alleen met je ogen dicht eten, dan was het geen enkel probleem.

 

Later die week zou ik, want we aten makkelijk, de diepvries spinazie alvast even opzetten terwijk mijn lief in bad zat te relaxen. U kent het wel, klein beetje water erbij en hopla. "Hoevéél water had je erbij gedaan", vroeg hij toen hij de spinazie zag. Zo vreselijk overdreven. Ik had er gewoon een scheutje bijgedaan, echt niet veel. "Ach", zei the light of my life: "Gelukkig heb je een heleboel andere talenten…". En toen was ik het zat. Ik hief mij armen in de lucht, keek dramatisch en verklaarde op luide toon: "Ik kook dus gewoon nooit meer."

 

(Voor de mensen die onze thuis situatie kennen: zoveel kookte ik natuurlijk al niet, ik ben eigenlijk meer van de mis en place. Wat een mooi woord is voor alles klaarzetten zodat El Grande Jefe aan de slag kan).

Paulien Paulien, ik moet tot maart wachten om je te zien

Ik hoorde op het werk vandaag zo'n meisje blaten (ik noem geen namen natuurlijk). Zo'n studentikoos meisje wat dan "Okeeee…" zegt. En ik moest meteen even aan mijn kaarten voor de theatervoorstelling van Paulien Cornelisse denken. U kent haar wel, zij van dat boek (waarop u nu hard nadenkt en Okeeee… zegt). En ja, ik moest aan de kaarten denken. De kaarten ja. Want het beste mens is al volop aan het touren en gaat het hele land door maar goddorie, alles is uitverkocht. Of je moet achter een paal willen zitten. Natuurlijk waren er nog wel losse stoelen maar hee, ik ben een onverbeterlijke romantica hè, dus ik wil graag náást mijn liefje zitten en niet drie stoelen verderop. En ik ga dus niet het risico nemen dat ik stoelen moet proberen te ruilen met een iemand die dan "Neehee, ik had DEZE stoel gereserveerd" op geknepen toon uitblaast.

 Dus moet ik wachten tot maart. MAART! Het einde van haar tournee. Ondertussen heeft iedereen de voorstelling gezien en herhaalt iedereen haar grapjes en ik moet zuur meelachen want-ik-weet-niet-waar-het-over-gaat! AARGGHH.

Napraten

Het goede nieuws is dat de chemokuur wel had geholpen. Alle kankercellen bleken dood te zijn. Maar doordat diezelfde chemo ook haar immumsysteem had afgebroken was maakte mijn moeder geen kans tegen de acute longontsteking met bijbehorende bloedvergiftiging die haar uiteindelijk fataal zijn geworden.

Mijn zuster en ik hadden vanmiddag een afspraak met de arts van mijn moeder. Ze kwam binnen met een dik dossier en ze was blij dat het ziekenhuis de kans hadden gekregen om autopsie te plegen na mijn moeders overlijden. Zelf was ze net zo goed geschokt toen ze die maandagochtend de kamer van mijn moeder binnenkwam en haar naar adem happend aantrof.

Ook zonder die longontsteking was mijn moeder er uiteindelijk aan onder door gegaan. Want kleincellig longcarcinoom is hardnekkig en komt iedere keer weer terug. Ook na een succesvolle chemo. We praatten nog even na over de moeilijke beslissing die mijn zuster en ik hadden moeten nemen: opereren of laten gaan. En ondanks dat wij allebei wel weten dat we het enig juiste gedaan hebben, was het toch prettig dat haar arts beaamde dat het het beste was.

Hockey dudes

Zondag 5 december. Zeven uur 's avonds. Zitten wij op de tribune bij de New York Rangers. The sexiest team van 2009/2010.

Ik hartje Glee

Glee, Glee, Glee, ik hartje Glee. Big time. Een van mijn favoriete karakters is Brittany, een nogal dom cheerleader meisje met meesterlijke opmerkingen: "Question, what is a duet? Eh, a blanket?" of deze "Do you know that dolphins are just gay sharks?".

En nu hebben ze ook nog een van mijn lievelings liefdesliedjes gedaan in de show. U, die alles netjes via de tv volgt, moet hierop nog even wachten, want hij zit in seizoen 2. Maar ik heb hier alvast een sneak preview.

Vlerk

Quinten vertrok vanmorgen om kwart over zeven richting zijn zaterdagbaantje. Rond een uur of half tien vertrokken Erwin en Levi naat HOUT WEST omdat de kachel ook op zaterdag moet roken. "Dus", zei Levi nadenkend, terwijl hij nog even een cappucino voor ons maakte, "Jij gaat dus een beetje doelloos thuis zitten terwijl wij allemaal werken…". WTF!?! Dus ik heb hem even fijntjes uitgelegd dat een domestic goddess het ook op zaterdag druk heeft. Zodat het werkvolk vanavond, na gedane arbeid, aan tafel kunnen aanschuiven en kunnen genieten van heerlijke italiaanse kip uit de oven en zelfgemaakte rijstepudding. En ook nog schone kleren aan kunnen morgen.

Doelloos thuis zitten. Wat denkt die vlerk wel!

My middle name

Zo dan. Ik kom thuis, na een dag hard werken, trek mijn jas uit, sla snel een schort om, flans een heerlijk pompoensoepje in elkaar voor als de jongens vanavond op de stoep staan en gooi en passant nog even de was in de droger.

 Soms ben ik zo'n domestic goddess…

Soldaat van Oranje

Geheel tegen mijn principes in ben ik zondagavond naar een <<fluistertoon aan>>musical (<<fluistertoon uit>> geweest. Maar hee, ik ben een sucker voor gratis kaarten en ik had natuurlijk ook gehoord dat Soldaat van Oranje, want daar was ik heen, op een spectaculaire locatie plaatsvond en dat je, om hij het theater te komen, een spectaculaire rit over de startbaan van een vliegveld moest maken en dat er een spectaculair decor was. Aan zoveel superlatieven kon ik natuurlijk geen weerstand bieden.
 
Ik heb echt mijn best gedaan en het zal ook heus niet aan de acxteurs en de muziek liggen maar nee, musicals zijn nog steeds niet mijn ding. Ik vind het nog steeds zeer vervreemdend om een groepje mensen, in plaats van een fijn gesprek, te zien uitbarsten in gezang en dramatisch heen-en-weer-geloop. Maar oh, een ronddraaiende tribune en dito decor! Met ronkende klassieke motoren die echt heel hard rondrijden! Een zee met echt water en golven! Een duin met heel veel echt zand en, en, en, een echt Dakota vliegtuig op het toneel en een held die op een motor a la Lucky Luke in de verte verdwijnt! Ik zou er bijna van in vervoering raken.
 
Dus. Mocht u van musicals houden dan is dit een must-see. Mocht u niet zo van musicals houden dan is het nog steeds leuk om over een startbaan te rijden en een woeste zee op een toneel te zien. Wat een fijne win-win situatie.